Każda placówka ochrony zdrowia, czyli szpital, przychodnia, czy zakład opiekuńczo-leczniczy to miejsce spotkania lekarza z pacjentem, przede wszystkim. Często do relacji lekarza z chorym włącza się jego rodzina, bliscy, czy inne upoważnione osoby. Chory potrzebując wsparcia powierza im rolę doradczą. Jak pogodzić autonomię wszystkich osób biorących udział w procesie leczenia?  Czyje dobro jest najważniejsze, czy medyczne, którym lekarz kieruje się proponując sposób leczenia, czy dobro chorego, ale jakie? Dobro jako osoby, dobro duchowe czy dobro przez niego przeżywane? Celem postępowania lekarskiego jest dobro pacjenta i ten cel stanowi o moralności medycznej. To dążenie do dobra jest możliwe do osiągnięcia, gdy proponowana terapia dotyczy świadomego chorego, ponieważ każda, szczególnie inwazyjna metoda leczenia wymaga uświadomionej zgody.

Ale co w sytuacji, gdy chory nie może lub nie chce wyrazić swojej woli? Często najbliżsi chorych, czy opiekunowie faktyczni twierdzą, że chcą mieć wpływ na leczenie ich chorego, stąd pytania, które rodzą dylematy: Czy pacjent może  być swoistą własnością rodziny?  Czy pacjent może przekazać uprawnienia swojej autonomii swoim bliskim? Czy można uzurpować sobie prawo do przejęcia części autonomii drugiego człowieka?

<<powrót